Olor a rock’n’roll. Se alguén se pregunta como cheira o rocanrol, pódolle dicir que a isto. É tan característico que nunca pensara que era, pero o outro día, despois de bastante tempo sen pisar un antro de música, reparei nel, sorprendido por ese olor tan característico e familiar. Víñame de vello. Decateime de que non só me resultaba coñecido, senón que me era propio.
Non está nos grandes concertos, nin nas grandes salas. Eses son lugares dignificados, limpos, onde actúan grupos respetables e onde o público tamén é respetable. Pode estar cheo de fans da banda máis tralleira que tanto ten. Se estas nun antro a xente sabe que pode deixar saír o seu lado máis canalla, non é preciso amosar o ríspeto por ningún lado. A escuridade e a complicidade permiten que adoptes a actitude máis canalla que queiras.
O rock’n’roll, igual có blues ou o jazz, non se forma en conservatorios, nin en escolas de música, é música popular e polo tanto da rúa -de acordo, a industria tamén inflúe, pero ten que recoller primeiro o que sae daí-. O seu lugar esta en pequenos locais de ensaio que non son precisamente estudios de gravación ben insonorizados. Son garaxes sen uso ou galpóns, baixos de casas que ninguén quere para outra cousa, nin para cortello. Son o último. Se non se lles da ese uso, non se lles da ningún.
Por iso son sempre pequenos, incómodos, fríos, húmidos, sempre estás apremado co resto do grupo, daí a suor que se mixtura co cheiro da humidade. Tamén os locais de concertos teñen esa mezcla. Tamén eles son pequenos e húmidos, a escuridade é máis ben escaseza de luz, son sitios de pouco público, así que non se pode andar con grandes dispendios. Se non se quita a humidade, moito menos vas meter os cartos en pintar ou en instalar focos, é mais, canta menos, menos gasto. Non eran así os antros de jazz? Pois esa é a razón, non dixen xa que tiñan a mesma orixe? Non son sitios de grandes espectáculos que pretendan chamar a atención con elementos alleos á propia música. Non hai que bailar, nin facer grandes espectáculos visuais que tenten impresionar ao auditorio, non. A súa forza está na propia música e na actitude, quero dicir que son músicas con desgarro, normalmente hai unha actitude de loita. Non se busca o recoñecemento, nin a fama, ou si, pero realmente é un soño case quimérico, non un verdadeiro obxectivo, senón unha ilusión. Estás aí a pesar de todo, chegas por primeira vez a un local dun grupo porqué non tes nada mellor que facer, ou mellor dito, non hai nada que che ofreza a vida que te interese máis ca iso. Estar nunha banda de rock’n’roll. Soltando a túa rabia.
Eu non tiven a miña banda de rock’n’roll, eu tiven o meu grupo, no que eu era o pipa, non un músico -hai quen lle chama roadie, unha bonita voz inglesa-, pero a maneira de chegar é a mesma, buscas o lugar da música, un espazo apremado, cómplice, pois aguantar alí tantos días e tantas horas só pode ser con complicidade entre todos. Quen vai ver un ensaio dun grupo realmente vai de visita, non pode ser doutra maneira, sempre é alguén alleo á complicidade formada alí dentro. Non sei doutro caso no que sexa máis indicado falar de visita, non se pode estar máis distante do que alí se fai, quen visita un local de ensaio é un mero espectador, só un espectador, non pode ser outra cousa. No medio de todo ese cheiro, aquel que levaba anos sen catar e que por unha vez me deu que pensar, reparei en que eran tabaco, suor e humidade
